Zoals jullie hier al konden lezen zijn we 2 dagen naar Nederland geweest. Twee dagen deconnecteren, quality time met ons gezin. Gewoon even op de rem gaan staan. En of we genoten hebben. Die twee dagen waren genoeg om weer even helemaal zen te zijn. Hoewel het niet altijd even zen was hoor. Volgende anekdotes wilde ik jullie graag nog even vertellen.

Reizen met een baby, het is voor ons ook nog altijd wennen. Onze eerste vakantie was in augustus, toen was Mona net geen 4 maanden. Ondertussen is er veel veranderd. Mevrouw heeft nogal een karakter en geduld is geen van haar sterke eigenschappen. En dat zorgde hier en daar voor wat stress. Vooral bij mij dan. Manlief bleef gelukkig net wat rustiger.

1. Niet willen slapen op restaurant

Tijdens onze vakantie in Frankrijk gingen we elke avond op restaurant. Mona viel meestal in slaap en wij konden genieten van een gezellig etentje op een terras. Maar daar had Mona nu geen zin in. Na ons voorgerecht had mevrouw er genoeg van. Wat begon met wat gezeur evolueerde al vrij snel in gekrijs. Oké, geen probleem. Ik heb dit onder controle. Ik ga haar in slaap wandelen.

Maar Mona dacht er anders over.

Ook daar wilde Mona niet aan meewerken. En net wanneer ik er vrij zeker van was dat ze sliep en ik met een klein hartje terug binnen wandelde gingen die ogen wijd open met een brede smile. Ze lachte me uit. Ik ben er zeker van.

Gelukkig hield ze het de rest van de avond vrij rustig waardoor we toch van onze avond konden genieten.

Ter info, Mona is pas rond 22u in slaap gevallen. Oeps.

2. Drama op de tandem

Mona was later gaan slapen, had langer geslapen, later gegeten,… Kortom we waren erin geslaagd het hele ritme op minder dan 24u om zeep te helpen.

We waren in Keukenhof, Mona was in slaap gevallen in de buggy (dan wel) en rond 16u wakker geworden. Ze was vrolijk en we besloten een tandem te huren met een zitje vooraan om een fietstochtje te maken. Mona had later patatjes gegeten, dus dat gaf ons wel een uurtje om te fietsen. We kozen voor een route van 10km.

Maar Mona dacht daar anders over.

We waren 3km onderweg toen Mona begon te zeuren. Dat zeuren ging snel over in drama. We hadden geen fietsbel meer nodig, Mona was boos. Heel boos. Mijn man en ik begonnen te trappen. Echt, ik denk dat we Tom Boonen los uit het wiel zouden gereden hebben. Mijn zitvlak begon pijn te doen, mijn beenspieren te branden.

Toen vroeg ik mijn man luidop en licht buiten adem of we haar geen koekje ofzo konden geven in afwachting van de fruitpap. “Nee, maar er steekt nog wel brood in de rugzak” riep hij me toe. Snede brood doorgegeven aan Mona en gedaan drama. Alles onder controle. Wij konden weer wat rustiger fietsen en toch even genieten van de bloemenvelden die we in volle vaart voorbij waren gereden.

“Waarom denk jij daar nu niet enkele kilometers vroeger aan” vroeg mijn man. Mombrain…

3. Mama en Mona huilend in de auto

Net voor we vertrokken had Mona fruitpap gegeten. Perfect dachten we. Nu kunnen we 1,5 naar Antwerpen rijden, Ozzy oppikken en Mona daar haar flesje geven.

Maar Mona dacht daar anders over.

Mona begon te zeuren. “Zou ze al honger hebben?” vroegen we ons luidop af. Het ritme was nogal in de war, dus we waren niet zeker. Ik gaf Mona wat speelgoed, ze werd rustig. Misschien is het wel gewoon verveling. We reden, twijfelend, een tankstation voorbij. Maar je kan het al wel raden. Net als we voorbij de uitrit zijn, zet mevrouw haar keel open. Lap.

Ze had honger. Grote honger. Geen geduld, geen begrip. Ze moest NU eten hebben. Maar dat ging niet. We waren op de autostrade. Mona haar gehuil ging snel over in gekrijs. Hartverscheurend gekrijs.

Ik voelde me rotslecht. Ik had moeten weten dat ze honger had. Dit was mijn schuld. Het gehuil brak mijn hart. En daar zat mijn man, met 2 huilende vrouwen in zijn auto.

Het leek niet te stoppen, uren te duren (volgens mijn man hoop en al 5 minuten). Ik ben nog nooit zo blij geweest om een McDonald’s te zien. Gelukkig geen mensen aan het aanschuiven want ik was iedereen gewoon voorbij gestoken.

Mona dronk haar flesje niet eens leeg. Die honger leek dus nog wel mee te vallen. De rest van de rit hebben we in stilte kunnen afleggen. Onze tranen gedroogd.

Nu, achteraf kan je wel lachen met zulke situaties, maar op het moment zelf is het dus absoluut niet zo grappig. Dus ja, reizen met een baby is anders. Maar niet minder leuk.

Vannacht zijn we opnieuw weg. Dit keer gaan we een weekje camperen in de Dordogne met Vacansoleil. Dus kijk de komende week op Facebook en Instagram om te kijken welke avonturen we daar gaan beleven.

Tot snel! X