Brief aan mijn man op onze 2e huwelijksverjaardag

Lieve man,

4 juni 2017. We zijn vandaag 11 jaar samen. 2 jaar man en vrouw, 55 weken mama en papa. En dat verdient toch wel een momentje om bij stil te staan. Want het is best een mooie prestatie.

Eigenlijk is het amper te vatten dat we hier nu staan. Niemand die daar 11 jaar geleden geld had opgezet. Ik de ambitieuze kotstudente in Leuven, jij achter de potten in Den Haan. Maar toch was er die eerste moment dat we elkaar zagen meteen een vonk.

Ik vergeet nooit dat ik tafel 5 aan het bedienen was. 2 koppels waarvan de ene man, kalend en een grote snor, me vroeg hoe het met de nieuwe kok ging. “Goed. Het is gene misse.” floepte ik eruit. “Fijn om dat van je zoon te horen. Dan zien we je binnenkort op de Sleutelbaan” was het antwoord.

Ik voelde de grond wegschuiven, mijn gezicht knalrood worden. Ik liep naar collega Priscilla met de boodschap dat tafel 5 de rest van de avond voor haar was.

Ik was 19, een flapuit. Maar op dat moment was die filter toch handig geweest.

Maar de kalende man met de grote snor kreeg gelijk. Niet heel veel later stond ik op de Sleutelbaan. En 11 jaar later zetten we er elke maandag hun kleindochter af.

2 jaar geleden hebben we alles officieel gemaakt. Ik heb lang op mijn aanzoek moeten wachten. Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik wilde trouwen. Maar toen de vraag in Thailand 2013 niet werd gesteld gaf ik het op. En net op het moment dat het niet meer verwachtte ging je op 1 knie op het dek van een cruiseship in de Bahama’s onder de sterren met een prachtige ring. Natuurlijk zei ik “ja.”

Ons huwelijk was aan prachtige dag. Bloedheet bij 37°C. Mijn broer die van hemd moest wisselen. Mijn neef die even spoorloos was om in de auto zijn hemd aan te drogen. Ik die 3 dagen ervoor nog op spoed had gezeten met een gezicht als een Oger en een spierscheur.

We beloofden elkaar eeuwige trouw onder begeleiding van Priscilla, die 9 jaar ervoor tafel 5 moest overnemen. Met goedkeuring van onze vrienden en familie. Het was een dag vol emoties, plezier en oh wat heb ik ervan genoten. Domino zette de dansvloer in vuur en vlam. Ik wisselde mijn bruidsschoenen voor slippers.

De afgelopen 11 jaar is er zoveel gebeurd, zoveel veranderd. Maar er is één constante en dat zijn wij. Wat er ook gebeurde, samen zijn we erdoor geraakt. ‘Nobody said it was easy.’ Maar kijk, we staan er toch maar. Met een prachtige dochter op de arm en onze heldhaftige mops zijn we klaar om volgende week ons eigen huisje te betreden. Klaar voor een nieuw hoofdstuk.

Wat de toekomst nog gaat brengen weet ik niet. Een 2e kindje, een verre reis, …

Wat die toekomst ook brengt, ik weet dat ik er met jou wil zijn.

Bedankt om een bezorgd baasje te zijn voor Ozzy. Niet vele zouden voor hun hond doen wat jij voor hem doet. En ik ben er zeker van dat hij het beseft.

Bedankt om een fantastische papa te zijn voor Mona. Ze heeft kleine vingers, maar ze draait je er al helemaal rond.

Lieve man, bedankt voor de afgelopen 11 jaar. Bedankt om zo een geweldige man te zijn (zonder jou zou ik waarschijnlijk wel een pak slanker zijn. Of net niet.)

Ik hou van je.

To infinity and beyond.