Vandaag is het 7 maanden geleden dat we met mama in het UZ Leuven terecht kwamen. 7 maanden! En dat heeft een impact.

Al 7 maanden ga ik mama gemiddeld drie keer per week bezoeken. Twee keer door de week ’s avonds een één keertje in het weekend. In het weekend gaan mijn man en Mona mee. Ik heb het enkele keren geprobeerd om met Mona te rijden maar dat gaat niet. Mona vindt ze gang veel interessanter dan de kamer. En ik sta dus meer op de gang dan bij mama in de kamer. Mona denkt dat oma  in het UZ woont. Wanneer we de parking inrijden begint ze al op haar oma te roepen. Het verplegend personeel kent haar ondertussen ook al. “Amai, daar zit leven in” is zo een standaard uitspraak van andere patiënten als ze Mona op de gang tegen komen.

Al 7 maanden rijden we het traject van thuis naar Leuven, 31 kilometer of ongeveer 35 minuutjes rijden. Ik durft niet uitrekenen hoeveel parkeergeld ik al in die automaat heb gestoken. De geur van de handzeep en die ontsmettende gel ben ik zo verschrikkelijk beu. Die herinnert me telkens aan die periode op intensieve en dan word ik echt misselijk.

Aan die zware periode denk ik niet zo graag meer terug. Ik probeer het een plaats te geven en verder te gaan. Al is dat niet altijd evident. We blikken graag vooruit en blijven positief. De situatie is stabiel, de operatie einde januari is goed verlopen. Maar nu is het wachten. Wachten op dat lichaam dat herstelt en terug in gang schiet. Wachten op die eerste vaste voeding want momenteel verloopt nog alles via TPN via de ader. En mama, die heeft het nu ondertussen echt wel gehad. Maar we blijven positief en gemotiveerd. Het is een kwestie van tijd en geduld. Maar geduld is niet zo sterk aanwezig in onze DNA. En het mag nu zo stilaan wel eens wat vooruit gaan.

UZ leuven

Mona weet een ziekenhuisbezoek altijd amusant te maken

peuter ziekenhuis

Wandelen met Mona

UZ Leuven bezoek

Mijn man, Mona en mama klaar voor een rondje op de afdeling

Welke impact heeft dat nu op ons?

Zeggen dat het geen impact heeft op ons leven zou gelogen zijn. Maar de laatste maanden valt het behoorlijk mee. Al heb ik daar ook mijn man in te danken. De avonden dat ik bij mama ben zorgt hij voor Mona, de hond en voor eten. En ook in het weekend gaat hij plichtbewust mee op bezoek. En ja, dat vergt inspanning en tijd. Want met zo een bezoekje zijn we al snel 2 uur weg en blijft al de rest ondertussen liggen. Maar het zij zo. Sinds december ben ik 4/5e gaan werken en die ene dag minder werken in de week heeft een enorm groot effect. Mijn man heeft sinds januari strijkservice op het werk, wat ook al heel wat werk bespaart.

Ik betrap mijzelf er soms op dat ik de hele situatie evident vind. Ik ga maar door. Mama bezoeken, werken, huishouden, Mona, sociaal leven, mijn blog, mijn bijberoep dat ik recent opstartte en elke donderdagavond zit in de les. En af en toe krijg ik wel eens een klop van de hamer. Dan weet ik dat ik even moet kalmeren.

Maar ik ben al lang blij dat ik mama nog kan bezoeken, al hoop ik echt dat we geen 1-jarig verblijf in het UZ moeten “vieren.”

UZ Leuven

Als oma even uit bed is pikt Mona het bed in. Opgestaan is plaats vergaan….

UZ Leuven

Dansen in de gang van het UZ Leuven zoals alleen Mona dat kan