Het ouderschap is een geweldig parcours. Geen enkele dag in hetzelfde en ik denk vaak “oh dit is een leuke fase.” En dan lijkt de volgende periode weer net dat leuker en intenser te zijn dan de andere. Of vermoeiender. Het is maar hoe je het bekijkt.

Maar ik betrap mijzelf er ook op dat ik al vaak dingen heb gewenst, volgende fases, periodes en kunnen van mijn dochter. En eens die er dan zijn, kom ik daar toch ook wel wat op terug.

Doorslapen

Wanneer je baby klein is en je vaak moet opstaan verlang je naar de eerste nacht dat ze doorslapen. Of toch eens een deftig blokje slapen zodat je zelf ook wat kan slapen.

Maar als dat dan gebeurd ben je eigenlijk gewoon mega ongerust. Ben je zelf wakker en ga je checken of ze nog wel adement en oké is. Mega stil natuurlijk. Je wil hem/haar ook niet wakker maken hé.

Praten

In die beginfase is communicatie met je kind moeilijk. Ze huilen, zijn boos of gefrustreerd en je hebt er het raden naar wat de oorzaak is. Vreselijk! “Kon ze al maar praten, dat zou zoveel makkelijker zijn” zeg je dan overtuigd.

En dan zit je daar met een peuter, een babbelkous, van wie je soms eens wenst dat ze twee minuten haar mond zou houden. En dan verlang je stiekem naar die kleine baby die nog geen “mama” kan zeggen. Weet je nog, hoe schattig je die eerste “mama’s” vond? Het geluid van de stilte, ken jij dat nog? Wel nee, ik dus ook niet meer.

Minder dutjes

Kleine kindjes slapen veel. Gedurende vrij lange tijd zit je vast aan twee dutten per dag en dat evolueert naar een stevige namiddag dut. Als je een kindje hebt dat overal slaapt, hoera! Is dat niet het geval zit je vast aan die slaapmomentjes en dat beperkt dan de mogelijkheden tot uitstapjes en activiteiten. En dan wens je stiekem dat die dutjes snel afnemen zodat jullie samen de hele dag op stap kunnen gaan.

En dan is het zover. Dan wil dat kind geen dut meer doen in de namiddag. Leuk, denk je dan! Maar daar kom je op terug. Want je merkt al gauw dat die uurtjes dat je peuter sliep in de namiddag best handig waren om thuis zelf eens wat gedaan te krijgen. Of in het beste geval zelf ook even een dutje te kunnen doen. Tja…

Samen spelen

In het begin spelen die kleintjes niet veel. En als dat dan toch begint is het om hun rammelaar onder te zeveren of een plastic fles vast te houden. Dan kijk je uit naar de periode waarin je samen kan spelen. Samen puzzelen, boekjes lezen en stempelen. Heerlijk die ouder-kind speelmomenten, toch?

En eens het zover is zou je wensen dat ze soms wat meer alleen zou kunnen/willen spelen. Voor de 15e keer play-doh bananen maken is dan toch niet meer zo fun als je had gedacht. En ondertussen krijg je dus absoluut niets gedaan. Om nog maar te zwijgen over die hoeveelheid rommel die ze op enkele minuten kunnen maken.

Samen slapen

Sommige kinderen liggen al van kleins af graag bij de ouders in bed. Mona deed dat soms tijdens de borstvoeding maar daarna niet meer. Ook niet als ze ziek was. Ik vond dat jammer. Het leek me gezellig en ook wel makkelijk. Dan hoef je niet telkens uit je bed en lig je lekker knus bij elkaar.

En dan komt er een fase waarin ze alleen nog maar in het grote bed willen slapen. Hoewel ze de kleinste zijn nemen ze het meeste plek in beslag, komt heel de knuffelcollectie mee, slapen ze dwars en doe je geen oog dicht omdat je om de twee minuten een stamp in je nek, buik of rug krijgt. En als toppunt vragen ze je ’s morgens “heb je goed geslapen mama?” Serieus… Gezellig hé, zo samen slapen.

Alleen eten

Haaa voedingsmomenten. Heel kostbaar en intensief in het begin. En dat evolueert naar een smosboel waarbij jij je uiterste beste doet een babyproof maaltijd voor te schotelen die met grote zorg je keuken wordt rondgespuwd. En jij maar zwoegen in die keuken. “Kon ze al maar zelf eten, dan kan in ondertussen ook iets eten.”

En die fase komt. Ze willen zelf eten. En liefst datgene wat jij aan het eten bent. Leg die vochtige doeken en de dweil al maar klaar.

Potjestraining

De stress om je kind droog te krijgen tegen de eerste schooldag. En dat lijkt ook zo handig, gedaan met pampers. Gewoon naar het toilet kunnen gaan en de luiertas niet overal mee naartoe te moeten sleuren.

Think again. Potjestraining is intensief en het vergt enorm (echt enorm) veel geduld. In plaats van luiers sleur je overal 5 reserveoutfits mee naartoe én een reispotje (wat je uiteraard in de auto vergeet). En dan sta je in het midden van de winkel en dan komt de mededeling “mama, ik moet pipi doen.” En nee moeder, dat kan niet wachten, dat is nu.

Eigenlijk is het nooit goed hé 🙂

Naar welke nieuwe fase keken jullie uit maar verlang je toch stiekem terug naar een vorige versie?